Свята-Барыса-Глебская Каложская царква

Самыя напружаныя, але, мабыць, і найбольш радасныя для святароў дні – субота і нядзеля.

Субота. У нашым прыходзе субота – дзень хрышчэнняў. Спачатку Літургія, на якой спавядаюцца і прычашчаюцца хросныя бацькі, а пасля Літургіі – хрышчэнні. Яшчэ адна асаблівасць суботняй Літургіі ў каложскім прыходзе тое, што яна кожную нядзелю служыцца па-беларуску. У мінулую суботу служба скончылася неяк хучэй, чым звычайна. Да хрышчэнняў, якія мы прызначаем на 11.00 заставалася амаль гадзіна часу. Каб хросныя не сумавалі, прапанавалі ім чай, а да чаю, як кажуць, што Бог паслаў: сушкі, пячэнькі і іншыя даброты ад паніхіднага стала. За чаем крыху паразмаўлялі і пажартавалі.

Хрышчэнні прайшлі спакойна. Дзеці моцна не плакалі. Гэта як Божы падарунак. Вельмі цяжка бывае маліцца, калі нехта з дзетак так завядзецца плакаць, што пры чытанні малітваў сам сябе не чуеш. А яшчэ да таго, у храме акустыка такая, што падаецца пранізлівы голас дзіцяткі ўзмацняецца ўдвая. Так што, вялікі дзякуй новаахрышчаным у мінулую суботу дзеткам за іх стрыманасць…

Дзень выдаўся не багатым  на падзеі і ўражанні.  Самае яскрывае – Літургія.  Чытанне Евангелля пра цуд памнажэння хлябоў і насычэння тысяч людзей.  За апошні час гэта ўжо трэці раз, калі я прапаведую, або тлумачу гэты тэкст. Перад казаннем адчуванне таго, што буду ізноў паўтарацца. Так і было ў пачатку, але потым прыйшло натхненне. Галоўная думка – калі ты голад да Божага Слова і праўды Яго ставіш на першае месца, як тыя людзі, што пайшлі у пустыню за Хрыстом, каб пачуць Яго, то і Гасподзь, у сваю чаргу, не забудзецца і пра твае зямныя патрэбы.

Вітаю, шаноўнае спадарства!

Як бычыце, Каложскі дыярыуш не знік! Ён прадаўжае жыць… Старонкі нашага жыцця перагортвае подых часу, і яго імклівасць падчас не пакідае сілы, каб зрабіць нейкі адбіткі ўражанняў і думак.

У мінулы аўторак былі ў доме-інтэрнаце ў Пышках, наведвалі і прычашчалі нашых братоў і сясцёр. Памёрла раба Божая Таццяна – бабулечка, якая пры апошняй нашай сустрэчы сказала пра тое, што бачымся апошні раз. Кожны раз яна прычашчалася, заўсёды прасіла памаліцца за спачылых сваіх сваякоў і вось цяпер і сама ў ліку іх. Упакой яе Гасподзь! Прашу і я вашых малітваў за спачылую сястру нашу.

Уразіў і яшчэ адзін выпадак. З’явіўся там малады хлопец Сяргей. Пасля кантузіі. Неадэкватны. Падыходжу і пытаю: “Хочаш прычасціцца”? Нешта зусім незразумелае адказвае, і паводзіны дзіўныя. Вырашыў рызыкнуць і ўсё ж такі прычасціць яго. На дзіва ён спакойна прыняў прычасце і адразу як быццам бы прыйшоў да розуму. Спакойна падзякаваў нам і вельмі прасіў, каб часцей наведвалі яго.

Вітаю вас, шаноўныя браты і сёстры, чытачы  каложскага дыярыуша! Даўно ўжо мы не адгортвалі старонак нашага дзённіка. Атрымалася тое, што звычайна бывае з дзённікамі. Хто спрабаваў іх весці, ведае пра гэта дакладна. Цяжка бывае трымацца рэгулярнасці запісаў то з-за недахопу часу, то з-за стомленасці, але, праўду кажучы, галоўная прычына – недахоп самадысцыпліны. Пост - найлепшы час, каб заняцца самавыхаваннем. Ды і думкі падчас посту неяк прасвятляюцца. Даўно ўжо заўважыў, што калі пашчуся, павялічваецца працаздольнасць і плённасць тых справаў, за якія бяруся.

Вялікі перапынак атрымаўся з часу апошняга майго запісу (19 чэрвеня). Патрэбна хаця б з большага ўсталяваць пераемнасць падзей.

Што было?